Joanna Idzikowska

Namaste 🙏

Czasem myślę, że jestem zbyt ufna i tym podejściem funduje sobie kłopoty. Wkraczam na grząski grunt bo mam czyste serce czyli dziecięcą naiwność, wiarę w ludzi. Napisałeś, że sam taki jesteś i tego szukasz u innych. Czyżby oboje nas pokonała ufność.

Jak współżyjesz ze swoją ufnością by cię nie sprowadzała na manowce, jak ją pielęgnować by jej nie stracić, a jednocześnie z niej czerpać. Jest środa 15 kwietnia 2020 roku rozmyślam nad tym ile razy zaufałam i ile razy poniosłam z tego powodu niepowetowaną porażkę, często opłakaną jeziorem łez. Ciągle to samo, powinnam wyciągać wnioski i nie być już ufna powiedziałby mędrzec, ale czy wtedy przeżyłabym wszystkie wzniosłe chwile, czy poczułabym tę energię, która pcha do działania, ten dreszczyk oczekiwania co mi ta ekscytacja nowego przyniesie.

Można by tak gdybać i człowiek bez ufności nigdzie by w życiu nie zaszedł. Pamiętam pierwsze działanie, które podjęłam z głęboką ufnością dziecka, a było to w marcu 2003 roku kiedy pojechałam pierwszy raz sama za granicę na staż do mojej obecnej firmy. Kiedy wylądowałam w Lyonie na lotnisku musiałam wyglądać jak małe wystraszone kurczątko w oczekiwaniu na mojego pierwszego w życiu pracodawcę. On przyjechał po mnie spóźniony, pomyślelibyście zły znak, bookuję bilet powrotny. Jadąc z nim w samochodzie do rezydencji St Nicolas, w której mieszkałam przez trzy miesiące podczas mojego stażu rozpłakałam się na jego oczach, nic nie powiedział, jakoś to przeżył, być może miał inne ważniejsze sprawy na głowie, nawet mnie nie pocieszył.

To jest właśnie zaleta młodości - ufność do drugiego człowieka i nie gaś jej w sobie, pielęgnuj przez całe życie. Dzisiaj jestem już poważną bizneswoman z 17 letnim stażem w zarządzaniu firmą, którą wtedy już na stażu wykreowałam w mojej głowie, a następnie wdrożyłam w życie, zbudowałam i dzisiaj mam z tego owoce, zresztą nie tylko ja, mój ówczesny pracodawca, moi pracownicy, moi dostawcy i klienci. Nie chwaląc się zrewolucjonizowałam rynek i rozwinęłam go dzięki swojej ufności.

Zapytasz ale gdzie ta ufność więc już opisuję. Staż miał być najpierw płatny z funduszy europejskich ale okazało się, że chętnych było nadto i dla mnie zabrakło. Natomiast firma postanowiła jednak mnie przyjąć na staż i opłacić go, to była zawrotna suma pieniędzy 1000 euro miesięcznie w 2003 roku. Podpisałam umowę trójstronną, bo byłam wówczas studentką i poleciałam. Na miejscu się okazało, że moja wiara w siebie jest zachwiana, chciało mi się płakać i wracać z powodu wyzwania, które stało przede mną. Nie rozumiałam branży, francuski znałam na poziomie lekko komunikatywnym, musiałam jeździć samochodem po dużym mieście. Nie pamiętam już czego się bałam bardziej ale chyba właśnie porażki, dlatego ufałam i nadal ufam.

Po dwóch tygodniach pojawił się mój szef z pytaniem, co już zrobiłam. Sytuacja dzisiaj wydaje mi się komiczna, bo stał nade mną w bawełnianych kremowych spodniach i różowym sweterku, z nerką na pieniądze przyczepioną do paska spodni, z miną srogiego szefa. Powiedziałam, że nie wiele mogę zrobić bez dostępu do internetu. Zdążyłam na podstawie własnych słowników, które ze sobą przywiozłam przetłumaczyć karty charakterystyki preparatów, które miałam wprowadzić na polski rynek. Do dzisiaj mam słowniczek w formie zeszytu B5 ze wszystkimi technicznymi słowami.

Powiedziałam, że nadal nie rozumiem czym się zajmują. On był bardzo nieufny i do dzisiaj taki jest. Zdobyć jego serce to jest droga długa i zawiła. A mnie się to udało ufnością i uporem maniaka. Komputer, na którym wówczas pracowałam nie miał nawet wejścia na pamięć, ani cd-romu, nie mówiąc już o internecie. Jednego dnia kiedy przyniosłam polskie cukierki ptasie mleczko, żeby poczęstować koleżanki z biura po weekendzie okazało się, że dobrały się do nich na moim biurku myszy. Nie masz ufności do drugiego człowieka to tak jakbyś nic nie miał, w końcu zjedzą cię myszy.

Po rozmowie z szefem, że bez internetu to moja praca skończy się na przetłumaczeniu kart i nie ruszę dalej z projektem wprowadzenia biznesu na polski rynek, przekonałam go i dał mi okno na świat i nawet zabrali mnie na demonstrację. Demonstracja to po francusku prezentacja preparatów u klienta. Byłam gotowa to działania. Staż trwał tylko trzy miesiące, na zakończenie przeprowadziłam z nimi tournée po polskich firmach. Nastąpił czas na podjęcie decyzji co dalej, bo projekt został realizowany z sukcesem. Przygotowałam kilka strategii wejścia na rynek, trzeba było wybrać najefektywniejszą. Francuzi wybrali tę z małym ryzykiem, czyli miałam zostać agentem handlowym na polskim rynku.

Musiałam odmówić, bo to nie było moim marzeniem. Powiesz, czyli nie zaufałaś i nawet nie spróbowałaś. Nic bardziej mylnego. Właśnie zaufałam sobie i mojej wizji przyszłości. Wróciłam do kraju i pojechałam z moim chłopakiem na długo wyczekiwane wakacje. Miałam mnóstwo czasu do myślenia nad tym czy dobrze wtedy zrobiłam, że odmówiłam. Poza tym moja głowa była zajęta w głównej mierze miłością, to wtedy się zaręczyliśmy. Po powrocie z wakacji podjęłam kolejną próbę realizacji mojego marzenia, wróciłam do rozmów z Francuzami proponując im realizację mojego planu, czyli wystawieniu firmy na targach branżowych w Katowicach w październiku. Wiedziałam, że wtedy krok po kroku przekonam go do moich planów. Może wtedy po raz któryś przekonał się, że warto mi zaufać. W listopadzie założył spółkę, a dzisiaj jestem w niej udziałowcem i głównym zarządzającym. Minęło 17 lat i nadal w tym jestem i ufam swoim przekonaniom. Chociaż oni pokazali nie raz aby im nie ufać, ale o tym już w kolejnych listach.

Joanna

P.s.
Patrz się codziennie w oczy i tam szukaj potwierdzenia swoich wyborów.